Anna en Tess

24 april 1997

In oktober 1996 werd ik zwanger.

Wat een geluk, helemaal toen de eerste echo liet zien dat er twee kindjes in me groeiden, we kregen een tweeling. Ik kon het bijna niet geloven, maar was zo blij, wat een wonder en wat een geschenk twee kinderen tegelijk. Ik had een voorbeeldige zwangerschap, de eerste 3 maanden wel last van misselijkheid en niet zo'n klein beetje ook, maar ja, dat had ik graag over voor mijn nog ongeboren kinderen.

De controles in het ziekenhuis verliepen goed, ik kreeg bijna altijd een echo en de harttoontjes waren altijd goed te horen. Het viel me altijd op dat de harttoontjes van elkaar verschilden, de een ging sneller dan de andere, dus ik dacht misschien krijg ik een jongetje en een meisje. Uren kon ik thuis nog kijken naar de video-beelden van mijn ongeboren kinderen en zag dan inderdaad baby 1 met kloppend hartje en baby 2 met kloppend hartje.

In de 24 ste week van de zwangerschap zou ik weer een echo krijgen, ik was al blij dat ik het zonder problemen tot de 24ste week geschopt had, toch weer een mijlpaal. Ook bewogen de kinderen goed en viel het me op dat de baby links wel erg hard schopte, soms zo erg dat ik er in mijn slaap wakker van schrok. Mijn man was al een tijdje niet mee geweest bij een controle en deze keer zou hij ook meegaan. De arts stelde het echoapparaat in en we keken weer met tranen in onze ogen naar de beelden van baby rechts, al snel gingen we over op baby links en na een poosje bleef de arts maar op een bepaald punt kijken, en ze maakte diverse prints ergens van. Toen nog niet wetende dat onze tranen van geluk over zouden gaan in tranen van onstelbaar verdriet...

Ik vroeg nog waar ze naar keek en ze zei dat ze het hoofdje niet goed kon zien omdat de baby met het hoofdje naar beneden lag. Ik vertrouwde het gelijk al niet en maakte me al ongerust en kreeg het helemaal benauwd toen ze na bijna 20 minuten zei: " jullie mogen nog even in de wachtkamer gaan zitten, ik roep jullie zo weer op." Vanaf dat moment wist ik er is iets aan de hand en ik werd er misselijk van. Na een half uur, wat uren leek, werden we weer binnengeroepen en de arts meldde dat we morgenochtend voor een uitgebreide echo in het ziekenhuis werden verwacht. Waarom vroegen we, wat heeft u gezien, is er iets mis????? Ze zei, ik hoop dat ik het mis heb, maar het zou kunnen dat uw kindje zich niet goed heeft ontwikkeld, meer kan ik niet zeggen, omdat ik geen zekerheid heb en die krijgt u morgen. Verslagen gingen we naar huis, we haalden van alles in ons hoofd, wat zou er zijn, hoezo niet goed ontwikkeld, zou het Down Syndroom hebben, een waterhoofd misschien????? We hebben geen oog dicht gedaan die nacht van de spanning en onzekerheid en daarbij bewogen mijn kinderen zo veel, net alsof ze ook aanvoelden dat er iets mis was.

Die nacht was lang en hoewel we pas om 8 uur de volgende morgen in het ziekenhuis werden verwacht zaten we er al om half 7 s'morgens, moe, zenuwachtig en verslagen... En toen werd de echo gemaakt, eerst baby rechts, dat leek allemaal goed, toen baby links... en toen werd alles stil...

Ik heb alleen maar de ogen van de arts gekeken en wist dat het heel ernstig was en nog geen 15 minuten later werd ons verteld dat baby links een hele ernstige afwijking had, een afwijking die niet met het leven verenigbaar was, anencephalie. De grond zakte onder onze voeten vandaan, de wereld stond op zijn kop, alle hoop was in een keer verdwenen, ons kindje ,het groeide en het leefde maar zou of voor maar zeker na de geboorte komen te overlijden en er was niets maar dan ook niets aan te doen. Huilend stonden we om kwart voor 9 op de gang van het ziekenhuis. Totaal verslagen, totaal onwetend, totaal ontredderd. Ik weet niet hoe lang we samen hebben zitten janken, maar uiteindelijk zijn we bijna blind naar de auto gelopen en naar huis gereden. Thuisgekomen ben ik op de bank gaan zitten en was van plan om er voorlopig niet meer af te komen. En toen kwamen de telefoontjes en moesten we het verdrietige nieuws vertellen, ik kon het niet en mijn man stond iedereen te woord, jankend, in horten en stoten het verhaal vertellende... en s'middags kwamen mijn ouders meteen en een vriendin en we konden alleen maar huilen en ons verhaal telkens kwijt.

Huilend ben ik s'avonds in slaap gevallen met mijn 2 kinderen vrolijk schoppend in mijn buik en ik dacht nog ,toe maar schop maar nu kan het nog, straks niet meer...

De volgende dag heb ik de arts weer gebeld ik had nog zoveel vragen en hij nam alle tijd om de vragen te beantwoorden en we maakten ook nog een nieuwe afspraak in het ziekenhuis. We kregen eerlijk antwoord op al onze vragen en die eerlijkheid was hard maar zo konden we ons wel voorbereiden op wat komen ging. We kregen weer een echo en ik wilde het geslacht van mijn kinderen nu heel graag weten, als ik dan toch afscheid moest nemen wilde ik het nu weten... en ik kreeg te horen dat het 2 meisjes waren. Vanaf dat moment hebben we ze al een naam gegeven:
Anna en Tess.

Anna was ons zieke kindje en Tess ontwikkelde zich goed.

We leerden steeds meer over anencephalie, waar we nog nooit van gehoord hadden, maar er was ook nog grote onzekerheid, angst voor wat komen zou, voor beide kinderen. Verdriet, boosheid, verslagenheid, ongeloof, maar het feit lag er...!!!!! Ik probeerde zo eerlijk mogelijk tegen mezelf en tegen mijn ongeboren dochters te zijn, s'avonds als ik op bed lag sprak ik met mijn kindjes en probeerde ik ze voor te bereiden op de toekomst, ik vertelde Anna dat ik heel blij met haar was en dat ik het heel verdrietig vond dat ze niet mocht blijven leven. Ik zei tegen mijn kindjes geniet van elkaar nu jullie nog samen zijn, want straks moeten jullie afscheid nemen, ik vertelde Tess dat ze sterk moest zijn en blijven en dat het voor haar ook niet makkelijk zou zijn, de bevalling en het afscheid v an haar zusje... Ik leerde mijn ongeboren kinderen de wereld door mijn zintuigen zien, ik weet nog dat ik s'avonds op bed vaak de ganzen hoorde overvliegen, en dan vertelde ik aan mijn kinderen dat Anna het nu misschien nog kon horen, maar straks niet meer.

Ik leerde Anna de kleuren, de geuren, muziek kennen, nu het nog kon,nu ze nog leefde.

In het ziekenhuis hadden we inmiddels afgesproken dat ik met 37 weken, als ik dat al haalde, een keizersnee zou krijgen, ik wilde absoluut een keizersnee, omdat Anna voor lag en ik niet wilde dat zij al haar krachten moest gebruiken om de weg vrij te maken voor haar zusje. Ook was ik bang voor Tess, stel dat Tess iets overkwam en ik ook nog afscheid van haar moest nemen, ik wilde geen enkel risico en de arts beloofde een keizersnee. Het waren moeilijke weken, eenzame weken, weken van vreugde en verdriet, van hoop en wanhoop. Weken waarin duidelijk werd dat bijna geen mens hier goed mee om kan gaan, zo werd ik een paar dagen na de "fatale" echo gebeld door de meubelzaak met de mededeling dat de 2 ledikantjes klaar stonden, dus ik zeg dat we helaas 1 ledikantje moeten afzeggen, waarop de vrouw aan de andere kant van de lijn zegt dat dat zomaar niet gaat en wat ik wel niet dacht. Ze had eens moeten weten wat ik toen dacht, ik heb opgehangen en in tranen mijn man gebeld. Hij heeft de situatie uitgelegd en mevrouw begreep het gelukkig. Als ik op straat liep schrokken mensen uit het dorp als ze me zagen, en bijna niemand durfde te vragen hoe het met me ging. En aan de andere kant kreeg je van volslagen vreemden in de winkel een aai over je buik en een begripvolle vreugdevolle blik, want o gelukkig zij die zwanger zijn... niet wetende van mijn geluk maar ook mijn verdriet. Ik had al verschillende dingen in tweevoud gekregen en gekocht en op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en heb ik de spullen voor Anna opgeruimd. Moeilijk... heel moeilijk.

Het kamertje waar twee bedjes in zouden komen te staan werd een kamertje met 1 bedje, zo moeilijk, en dat terwijl mijn beide kinderen onder mijn hart groeiden en leefden.

Ik dacht elke nacht na over het geboortekaartje, het overlijdenskaartje, de geboorte en de begravenis...uren, nachtenlang heb ik hier over nagedacht. We werden hierin ondersteund door een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis en met haar kon ik elke week dingen bespreken, heel fijn, ik mocht bij haar huilen en lachen, ze hielp me met vragen en ik ben haar en mijn arts heel dankbaar voor alle tijd die ze voor ons genomen hebben.

Samen met de arts hebben we ook gesproken over orgaandonatie, als Anna dan niet in leven kon blijven, misschien kon ze een andermans leven dan helpen middels orgaandonatie. Dan zou Anna's leven nog meer zin krijgen dan nu en zouden wij in ons verdriet misschien in een ander's vreugde kunnen bijdragen. De arts heeft hier veel overleg in gevoerd, maar uiteindelijk kregen we te horen dat Anna niet voor orgaandonatie in aanmerking kwam. Niet alleen vanwege haar afwijking waarover nog discussies gaande zijn, maar ook omdat ze te prematuur werd geboren.

In de 32 ste week van de zwangerschap kreeg ik tijdens een controle-echo een enorme harde buik, zo hard dat ik de arts verzocht te stoppen met dat echoapparaat, voor de zekerheid toucheerde hij en ik bleek 4 cm ontsluiting te hebben. Met spoed werd ik opgenomen in het ziekenhuis en aan de weeenremmers gelegd, ik kreeg een injectie met longrijpingsmiddel voor de kinderen en lag 48 uur te bibberen en te schudden aan het infuus met een kloppend hart in mijn keel, het werd even rustig maar na 48 uur begonnen de harde buiken weer in alle hevigheid. Ik dacht dat ik moest poepen en de verpleegster liet me alleen naar de wc gaan, maar ik moest niet, toen kwam de arts, mijn arts die er bij de eerste echo was, en hij constateerde 9 cm ontsluiting... Met spoed werd ik naar de OK gereden, het zou gebeuren, het uur van de waarheid was aangebroken, de nacht van 24 april 1997. Er was geen tijd meer voor een ruggenprik, ik werd onder volledige narcose gebracht en ik sprak mijn kinderen moed en sterkte in, ik zou onder zeil gaan en moest maar afwachten tot ik weer bij was. Het was half 5 in de vroege morgen. Tegen 6 uur s'morgens werd ik een beetje wakker en zag ik mijn man naast mijn bed zitten zenuwachtig happend in een beschuit met roze muisjes... en ik hoorde hem nog zeggen we hebben twee prachtige dochters, Anna leeft nog en Tess is al van de beademing af.Toen viel ik weer in slaap. Ik voelde me leeg en van mijn kinderen "beroofd" en had ze nog niet eens gezien.

Anna mijn eerstgeborene, slechts 1250 gram, Tess mijn tweede dochter slechts 1850 gram.

Tegen een uur of half 8 werd ik weer wakker en kreeg ik de poloroid foto's van mijn dochters te zien. Ze waren inderdaad prachtig. Ik was eerst bang om Anna te zien, wist niet wat ik moest verwachten, maar ze was mooi, net zo mooi als haar zusje Tess.

Tegen 8 uur ging de deur open en kregen we te horen dat Anna was overleden, ze was rustig ingeslapen... Ze heeft slechts 4 uurtjes geleefd, maar heeft niet geleden. Mijn man heeft haar vanaf de geboorte gezien, vastgehouden, vloog van de ene naar de andere couveuse en weer naar mij.

Ik heb mijn dochtertje helaas niet levend gezien, maar mocht afscheid van haar nemen toen ze gestorven was.

Ze was mooi, en leek sprekend op Tess.

Het was een periode van pure vreugde en puur verdriet, van huilen bij het afscheid van Anna en van blijdschap bij de eerste ontmoeting met Tess, van feliciteren en condoleren, van stilte en geluk.

Na 5 dagen hebben mijn man en ik Anna samen begraven op de kinderbegraafplaats, zelf heb ik bloemen uitgezocht mooie roosjes, voor ons roosje in de knop. Haar begravenis was sober, eenvoudig, stil, verdrietig, maar goed zo. We hadden dit samen gedragen en wilden dit samen doen, we hadden zelf al zoveel verdriet en wilden niet nog eens met het verdriet van anderen geconfronteerd worden op de begravenis. Ik had nog nooit zo'n klein kistje gezien. De knuffels van Anna en de roosjes hebben we op het kistje gezet en zo hebben mijn man en ik samen bij haar grafje staan huilen in de regen.

Toen we weer terugkwamen in het ziekenhuis zijn we meteen weer naar Tess gegaan en huilend hebben we haar dicht tegen ons aan gehouden.

Na 5 dagen verliet ik het ziekenhuis, Tess moest nog blijven, ze was nog geen 1650 gram, maar deed het heel goed.

Anna leeft voort in ons hart.

Op haar grafje staat een engeltje.
Tess is inmiddels een vrolijke, gezonde kleuter.
Een lief kind met een hart van goud.
En ik, ik ben trots op mijn beide dochters en geloof
dat ik op een dag ooit mijn beide dochters in mijn armen mag sluiten.

Tineke, moeder van Anna (voor altijd in mijn hart) en Tess.

Laatste update 28.01.2021